روزگاری بـر لب ِ گلغنچه‌ ها لبخــند بود
پایِ غـم از شور شادی دائماً در بنـد بود

از وجــودِ دلنشین تـک تـک همسایـه هـا
زندگی شیرین تر ازنقل ونبات وقند بود

سال هـای شادمـانی رنگ ِرویِ بخـت ما
از سفیدی مِثل بـرف ِ بـر تنِ اسفنـد بود

در دیارِ مهربانی کس نمی گفت ازطلاق
رشته ها از تار و پودِ الفت و پیوند بود

در زمان وعـده بر لب هـا نمی آمد قسم
همدلی ها بر اساس عهد ِبی سوگند بود

گـرد غـم را میزدود از چهره ها باد صبا
گونه ها مِثل شقایق هایِ بـر الــوند بود

نم نم گلواژه جاری می شد ازچشم قلم
هرزمان بانو عسل از شعرِ ما خرسندبود

علی قیصری 


دلبـــرِ آلالــــه انـــدام ِکمـان ابــرو کجاست
آن پری رخساره ی نازِ طلا گیسو کجاست

برده از من سرمه سرمه صبر و آرام وقرار
مرمرین تـن پیکرِ طنازِ چشم آهو کجاست

تا ستیغ صخــره ها تیهو بـه تیهو رفته ام
کبک نازِ خوش خرام کوه دالاهو کجاست

در بیـابـان دردِ بی آبی کشیـــدم سـال هـا
آب سردِخوشگوارِ چشمه ی تیهو کجاست

می تـراود شبنــم از سـر تا سـر گلپونه ها
آنکه از دامن بریزد نم نم‌خوشبو کجاست

لا بـه لای میوه ها را جستجو کـردم نبود
لعبت شیرین تر ازانجیروخرمالو کجاست

در میان کوچـه ها پیوسته پاسم میدهند
کس نمیداند عسل بانویِ زیبا رو کجاست

علی قیصری 


دامنِ سبزت پر از گل هـای نازِ دلبری ست
نم نم گلخنده هایت نغمه سازِ دلبری ست

کـم نـدارد بایگانی نسخه ای از خُلق نیک
آن چه در پرونده داری امتیازِ دلبری ست

سالها در زیر شالت خودنمایی کرده است
چتـر زلفت همچنان در اهتزازِ دلبری ست

برده ای با چشم و‌ ابرویت قرار از بیقرار
اینهمه ناز و ادا از رمــز و رازِ دلبری ست

عاشقـانت را بکش با دلفـریبی تک بـه تک
تابه دستت یک بغل برگ جوازِدلبری ست

ردِ دندانت شبی روی لبـم‌ جا خوش نکرد
ازعطش لبهای من محتاج گازِ دلبری ست

گـرچه منعم‌ میکنند از چیـدن ممنوعه ها
در پس ِ پیراهنت سیب مجـازِ دلبری ست

ای عسل بانو نبایـد محـو چشمـانت شوم
بی گمان برق نگاهت روی فـازِ دلبری ست

راز و رمـزش را نمیدانم ولی عشقم هنوز
بین مهــــرویان عالـم یکـه تاز دلبـری ست

علی قیصری 


دلی آسیمه سـر دارم هنوز از راز چشمانت نمیدانی چه م کرده برپا ناز چشمانت از آن روزی کـه سیمرغِ نگاهـت آرمانم شد به کوهستان قافم می برد قفقاز چشمانت یقین دارم که عمـری در نبود ِ روشنایی ها ادیسون بارها بگرفته برق از فاز چشمانت "الا یـا ایهـاالسـاقی" جهـانی را بهـم ریـزد غزلهایی که داردخواجه از شیرازچشمانت توتنها آیه‌ای بودی که دربحبوحه ی خلقت خداحالی به حالی میشدازاعجاز چشمانت بدور از ساحل دریا به‌روی عرشه ی‌کشتی نگاهم رو به بنـدر بود و بارانداز چشمانت
بنــای همــدلی بــر دوش بُگذار به روی نبض قلبم گوش بُگذار بکــن بی تابـم از سیـب گناهت کنـارم یـک بغــل آغــوش بُگذار بــریز از بــوسه هـای زعفــرانی دوفنجان از لبت دمنوش بُگذار بزن معجونی ازگل ها به قوری لبـالـب عطـر مـرزنجوش بُگذار امـان از پچ پچ همسایه هامان چـراغ خــانه را خاموش بُگذار نهــانی راز دل را بــا تـو گفتـم به روی گفته ام درپوش بُگذار عسل بانو بیـا در عمــق خلسه مرا درحال خود بیهوش بُگذار علی قیصری
با لباس زرد و سرخ از دشت پاییز آمدی تا بــه پشـت جنگل ِ پرت طـلا ریـز آمدی ازمیان کوچه‌ها آندم که شهریورگریخت ناگهان باخش‌خش ِفصل دل انگیز آمدی در پس ِ باغ ِ اقـاقی منتظر بـودم تـو را ای خوشا بر من که با بوی دلاویز آمدی از کنـار کلبه‌ ی مخروبه ام رد می شدی! یـا بـرای دیـدن ِ این یـار ناچیـز آمده ای مِثل مـولانا مگر افتـاده ای دنبال شمس کز مسیـر قـونیـه تـا شهــر تبــریـز آمدی ای فــدای چشــم نـاز و آن نگاه نافــذت تازه فهمیدم که از بی راهه یکـریز آمدی
ای نسیـم عنبـرین بــو قـاصـد یـاری مگر بوی ِ مُشک دل گشای ِ زلـف دلـداری مگر هر دم از عطر ملایم کوچه ها پر میشود هم نفس با غنچه های ناز ِ بی خاری مگر بوی آویشن فضای خانه را پر کرده است واژه ی دم کــرده از اشعــار عطـاری مگر تار و پود ِ بودنت بـوی بهـاران می دهـد از وجـودِ شبـدر و گلپـونه سـرشاری مگر باغبان از کار تو دائم شکایت کرده است عاشق ِ بــوییــدن ِ گل هــای گلزاری مگر کم بکش دیگر سرک در لابـلای غنچه ها در پی کشف حجـاب از باغ اَسراری مگر عطـر گل
سپیداندام‌‌ِرویایی چه‌چشم می داری به دستان ِ بلورینت شراب و ساغری داری پرِ پروانه‌ می ریزد به روی شال زربفتت خدای‌من‌!عجب‌ رخسارآتش گستری‌ داری نمیدانی‌مگر بانو که باغ گل تماشایی ست بیفکن پرده از رویت که‌نیکو منظری داری همانروزی‌که بنهادی قدم در باغ فروردین من از بوی تو فهمیدم تن گل پروری داری چو آهوی ِ به دام‌افتاده در بندت گرفتارم گره از مشکلم بگشا اگر پیغمبری داری فریبایی‌که‌خوردم‌دربهشتت‌گولِ‌شیطان را تو آن حوّای جذابی که سیب نوبری داری عسل‌بانو‌
مِثل جشنی که در آن تنبک و تنبور نبود شهرم از بی نفسی اهل شر و شور نبود تیرگی‌چیره شداز یورش تاریکی محض در پسِ پنجره ای روزنی از نور نبود بسکه در کوری شب طبل عزا را زده اند فرصت زمزمه در گوشه ی ماهور نبود قاضی و شیخ ریا در پیِ اعدام منند ورنه در کوچه ی ما اینهمه مامور نبود عمری از روی توهّم دهَدم زاهد شهر وعده ی باغ بهشتی که درآن حور نبود به همان‌خون‌ سیاوش که‌چکید ازتن گل محفل لاله رخان شیونِ بر گور نبود می زدم نت به نت از خاطر بانو عسلم غم ِ بنهفته اگر در
گرچه‌ بی‌جرمم ولی‌‌درخانه‌ محبوسم هنوز لاجرم با ماتم‌ و دل شوره مأنوسم هنوز انس و‌ الفت از دیارِ شادمانی پر کشید از وجودِ ‌ همدلی سر‌ زنده مأیوسم هنوز روشنایی را به دستورِ شبح گردن زدند بی نصیب از دیدنِ رخسارِ فانوسم هنوز باغِ فروردین چشمانت‌ که می آید به یاد حس کنم درعمق جنگل‌های چالوسم هنوز از همان روزی که حاکم شد خدایِ ارتجاع برده ی بی اعتبار ِ شیخِِ سالوسم هنوز بی خبر گیرد گلویم را دو دستِ اختناق در شب بی انتها در چنگِ کابوسم هنوز سینه ام را
با آن‌ که‌ دلارایِ ارم آن ورِ پل بود شادابی‌ ام‌ از عطر تنِ غنچه‌ یِ گل بود در ‌‌ راهِ هدف ذره ای از پا ننشستم هرچند که در دور و برم تپه و تُل بود نوشیده ام از وسوسه در خُلّر شیراز از‌ کهنه شرابی که سراسر الِکُل بود در حافظه‌ یِ شعر و غزل آن‌همه شادی از زمزمه یِ نی‌ لبک و ساز و دهل بود بر سینه یِ تاریخِ ملل حک شده قبلاً کورش پدرِ بی بدلِ ارتش کل بود در کشورِ آزاد ‌ و‌ رها شیخِ ستمگر خونریز تر از سلسله‌‌ی خان مغول بود از طرزِ نگاه من و تو آینه دانست بانو
با‌ آن که دل انگیزِ ارم‌‌ آن ورِ پل بود دلشادی ام‌ از‌ عطر تنِ غنچه‌ یِ گل بود پر می زدم از‌ وسوسه در عالم رویا ازعشق بهشتی‌که پر ازکوزه یِ مُل بود آزاد و رها منزل و مأوا بگرفتم درگوشه‌ی‌پرتی که‌نه‌زنجیر‌ ونه غُل بود نازک ‌بدنی ‌آمد و دادم دو سه ساغر از‌ کهنه شرابی که سراسر الِکُل بود در شور و شرِ ذهنیتم آن‌ همه شادی از زمزمه یِ نی‌ لبک و ساز و دهل بود آن دم که شدم منقلب از نامه ی اعمال در دست چپم برگه ای از دفتر کل بود در‌ باغ ‌ جنان ناوک مژگانِ پری ها

تبلیغات

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

پورتال و سایت تفریحی خبری ایرانیان یا حسین تخفیفان Farasoot Music | فراصوت موزیک | دانلود آهنگ جدید فروشگاه حجاب وعفاف دستگاه حضور و غیاب طراحی مهدی مقاوم سازی سازه های بتنی و فلزی