گرفته ترین حالت ممکن.

گاهی به لبهایی فکر کن که بوسیدی. به شهد علاقه. به لحظه های نور. به آن چند ثانیه فکر کن که چشمها را بسته بودی، آتش در رگ هایت می دوید، و در مصاف حماسی لبها پرنده شده بودی، بدون پر و بال و بدون شوق رفتن. روزگار مرگ آلودی است. حتما گاهی به زندگی فکر کن. مخصوصا قبل از خواب. که یاد گرفته ام خوابیدن، شکل کوچکی از مردن است. همان طور که فکر کردن به محبوب، شکل کوچکی است از زیستن پ ن :کاش برگردیم به اون زمان که اسم کراشمو همه جای کتاب درسی می‌نوشتم بعدم خط خطیش منبع